'Dramatherapeut? Daar heb ik nog nooit van gehoord!' is wat ik vaak hoor. Mensen vragen zich af hoe je daarvoor kiest, wanneer je daarvoor kiest, of het een deel van een andere opleiding is. Maar nee, ik heb als 17-jarige heel bewust gekozen voor deze opleiding en ik zal je uitleggen waarom.
Als kind kon ik erg dromerig zijn, leefde ik in mijn eigen fantasiewereldje. Ik las veel boeken waar ik helemaal in op ging en speelde veel toneelstukjes. Dat deed ik zowel in m'n eentje als met anderen zoals m'n broertje en zusje en vriendinnetjes. Vanaf groep 4 begon het de leraren ook op te vallen dat ik in toneelspel erg expressief was en me daarin goed kon uiten. In rapporten staat zelfs dat ik in spel durfde te experimenteren terwijl ik in real life behoorlijk verlegen kon zijn. Ik ervaarde dus al vroeg de vrijheid die spel kan geven om je te uiten.
In real life was ik erg aangepast, ik deed er alles aan om niet afgewezen te worden, om mensen te vriend te houden. Ik was extreem conflict vermijdend en heb er hard aan gewerkt om dit langzaam maar zeker van me af te schudden en daar heeft uiteindelijk de opleiding tot dramatherapeut ook aan bijgedragen, naast supervisie en leertherapie trajecten. Maar even terug naar vóór de opleiding: In spel kon ik lekker onaangepast zijn, de uitersten daarin ervaren en oefenen met de reacties die je krijgt als je wel het conflict aangaat. Heel fijn! Mijn beste vriendinnetje en ik hadden nooit ruzie, dat vond ik veel te spannend maar onze barbies daarentegen, poeh die konden er wat van!
Toen was daar tegen het eind van de Havo het moment om je te gaan oriënteren op wat je daarna wilde gaan doen. Ik dacht aan hbo-psychologie, PABO én zag ineens ‘creatieve therapie’ op de lijst staan. Dit trok meteen mijn aandacht. Want wat ik wel al wist is dat ik mensen wilde helpen die in een lastige situatie zitten. Bij het praatje van de PABO voelde ik meteen dat ik dat absoluut niet wilde. En bij het praatje van creatieve therapie voelde ik het meteen: Dit is wat precies bij mij past. Ik ben altijd wel goed geweest in voelen wat goed en niet goed voor me is en maakte meteen de keuze.
Op de opleiding hebben we uiteraard veel gespeeld, ik kon me daar uiten, was op mijn plek. Dat had ik nog niet vaak zo sterk gevoeld.
Voor mij was het dus een heel logische keuze, het kwam voorbij en greep mijn aandacht en mijn gevoel zei: dit is voor jou.
Ik ben altijd blij geweest met de keuze, ik geloof in de kracht van dramatherapie en daar zal ik in een volgende blog uitgebreid over schrijven.
Yorumlar